Ospa wietrzna

Ospa wietrzna to choroba zakaźna, wywoływana przez kontakt z wirusem ospy wietrznej i półpaśca, tak zwanym Varicella-Zoster virus (VZV). Główne źródło zakażenia stanowi osoba chora na ospę wietrzną. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt bezpośredni, drogą kropelkową, bądź poprzez materiał zanieczyszczony pęcherzykami osoby chorej. Wykwity, które pojawiają się podczas ospy wietrznej w postaci wysypki, mogą stanowić źródło zakażenia do momentu wytworzenia się w ich miejscu strupków. Największe prawdopodobieństwo zakażenia na ospę wietrzną występuje w momencie kontaktu z osobą chorą od 1-2 dni przed pojawieniem się wysypki, aż do powstania ostatniego strupka. Kobiety ciężarne mogą przenieść wirus VZV poprzez łożysko. Źródło zakażenia mogą stanowić ponadto osoby chore na półpasiec, jednakże w tym przypadku prawdopodobieństwo przeniesienia wirusa jest znacznie niższe. Do zachorowań dochodzi najczęściej wczesną wiosną oraz późną zimą. W Polsce największą grupę zachorowań stanowią dzieci do dziewiątego roku życia.

Objawy ospy wietrznej

Typowym, początkowym objawem ospy wietrznej jest wysoka gorączka i towarzyszący jej ból głowy. Niekiedy pojawia się także lekki katar oraz biegunka. Po upływie około 2-3 tygodni od zakażenia pojawia się wysypka, początkowo na tułowiu, a następnie rozprzestrzenia się ona na całym ciele. Jasnoczerwone krostki przemieniają się z czasem w łatwo pękające pęcherzyki, z których wypływa przejrzysty płyn. Wysypka jest bardzo swędząca, jednakże nie powinno się jej żadnym sposobem podrażniać, gdyż może doprowadzić to do nadkażenia, wiążącego się między innymi z powstawaniem trwałych blizn po zakończeniu leczenia. Uciążliwe swędzenie dokucza najbardziej wieczorem oraz w nocy, kiedy dochodzi do rozgrzania organizmu. Wyleczenie ospy wietrznej następuje wtedy, kiedy nie powstają już żadne zmiany skórne, a wszystkie strupki na ciele są już zagojone i z czasem odpadną.

Leczenie ospy wietrznej

W związku z tym, że ospa wietrzna jest chorobą wywołaną przez zakażenie wirusowe, zaleca się stosowanie terapii objawowej. W tym celu warto przyjmować leki, które działają przede wszystkim przeciwgorączkowo, gdyż w znacznym stopniu wpłynie to na poprawę samopoczucia osoby chorej. Pomocne okaże się także stosowanie specjalnych maści, wysuszających zmiany skórne oraz przyspieszających przekształcanie się ich w strupy, co prowadzi do szybszego odpadnięcia, bez pozostawiania blizn. Maści te, oprócz działania wysuszającego, wykazują ponadto właściwości przeciwświądowe. Zapobiegają zatem rozdrapywaniu pęcherzy, zmniejszając także ryzyko bakteryjnego zakażenia. U osób wykazujących obniżoną odporność, a także w ciężkim przebiegu choroby, stosuje się leczenie acyklowirem, a więc przeciwwirusowym preparatem, hamującym powstawanie nowych podjednostek wirusowych, a co za tym idzie – w znacznym stopniu skracającym cały przebieg choroby. W takich przypadkach zaleca się także przyjmowanie spreparowanej immunoglobuliny, której zadaniem jest zapobieganie rozwojowi choroby w pierwszych 3 dobach od momentu kontaktu z wirusem VZV.